Sugar and Spice and All Things Nice...

Θυμάμαι κάποια εκδρομή στην εφηβεία σ’ένα μέρος κοντά σε λειβάδι με παπαρούνες και μαργαρίτες. Οσο οι μεγάλοι έφτιαχναν τα δωμάτια, κατέβηκα να περπατήσω ανάμεσα στην κοκκινοκίτρινη αυτή θάλασσα.

Μου φαινόταν σαν έκρηξη από παραμύθι. Δε μπορεί, δραπέτευσαν τα χρώματα και το παραμύθι θα έμεινε σίγουρα ασπρόμαυρο, όλο κακούς θα είχε μέσα, μια που η ομορφιά ήρθε σούμπιτη εδώ.

Κίτρινα και κόκκινα και να σου σπάει αυτή η μυρωδιά της πράσινης, ωμής γης τη μύτη, καμμιά σχέση με ευωδιαστά λουλούδια σαλονιού...

Λιακάδα. Η ζωή είναι ωραία. Οι πόρτες της ήταν έτοιμες να μου ανοίξουν, με περίμενε.

Παπαρούνες λοιπόν.

Που πιάνοντας μια στα χέρια μου, και διατρέχοντας τα τόσο λεπτεπίλεπτα κι απαλά πέταλά της, με τις στοιχισμένες και λείες ίνες τους, ξετρελλαμένη από το πώς πλημμύριζαν ματζέντα ό,τι ήταν το κοντινό μου focus εκείνη τη στιγμή, αισθάνθηκα σα να αγγίζω το τρυφερό δέρμα στην άλω κάθε θηλής...




Μου έκανε τρομερή εντύπωση και σκέφτηκα σοβαρά-σοβαρά "Χμμμ, έτσι νοιώθουν οι άντρες όταν μας πρωτο-αγγίζουν, ε? Cool!"

Και μετά είδα τις μαργαρίτες δίπλα, ανακατεμένες. Κάτι σαν τον αστείο του πάρτυ, πολυ χαρούμενες στα μούτρα σου.

Εκοψα μία κι άρχισα σοβαρά-σοβαρά την παρατήρηση του πόσο τραχύτερη είναι και πόσο σγουρή και "snips and snails and puppy dogs' tails" κατάσταση. Καθόλου πόζα ή ναρκισσισμός σε κόκκινο και μαύρο, καμμία μυσταγωγία ή seduction. Πολύ... sturdy, όλο παιχνίδι, σε σχέση με την άλλη τη ντίβα την ραπαπούνα (sic)....



Κι άρχισα το "μ'αγαπά-δε μ'αγαπά", μάδημα ολκής, και μετά πήρα ακόμη μία και έβλεπα ότι δεν μαδιέται εύκολα, προβάλλει μικρή αντίσταση, αλλά την μαδάς έτσι ή αλλιώς και σε κάνει να χαμογελάς.



Οπότε σκέφτηκα "Χμμμ... αν έτσι νοιώθουν οι γυναίκες όταν πρωτο-αγγίζουν τους άντρες, ΓΟΥΣΤΑΡΩ!"
;)