How True...

Toν ίδιο το Θεό /Mπλε

Για εκείνες τις στιγμές που χαράζει και σε βλέπω να κοιμάσαι δίπλα μου. Και κρατάω την ανάσα μου μη τυχόν και σ'ενοχλήσω. Δεν ανοίγω καν τα μάτια πολύ, γιατί μπορεί να ξυπνήσω τελείως και να τα χάσω όλα.

Για εκείνες τις τόσες δα στιγμούλες που μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, όλα φαίνονται λογικά, και το να μείνουμε έτσι πλάι-πλάι το πιο λογικό απ'όλα.

Αν και το πιο λογικό θα ήταν να σηκωθώ και να σε πάρω φωτογραφία, να την εμφανίσω να ξέρω ότι δεν σε φαντάστηκα, έτσι ήσυχο, σα μωρό, στα σεντόνια μου...

Κι ας ξυπνήσεις.

Θα σου ψιθυρίσω καλημέρα και θα ξανακοιμηθούμε...

Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που σε χόρτασα... κι αναρωτιέμαι αν θα σε χορτάσω ποτέ μου.

Τίποτα, κλείνω τα μάτια και μένω ακίνητη. Να κρατήσουν οι στιγμούλες...

Πάνω σου η γη ξυπνάει
Ήλιος μπαίνει από παντού
Κάθομαι και σε κοιτάζω
Μη με φοβάσαι

Είσαι ακόμα από τον ύπνο
Τ’όνειρο έχει εξατμιστεί
Μάρτιο θυμίζεις
Πώς να σε προβλέψω

Ένα απ’ όλα τα βιβλία
Που έχω μέσα μου βαθιά
Του έρωτα φεγγάρια μαύρα
Το φωτίζουν

Τίποτα δεν έχει μείνει
Κι όμως όλα ειν’ εδώ
Άφησε με να αγγίξω
Τα μαλλιά σου

Τον ίδιο το Θεό
Να είχα απέναντι μου
Σου λέω προτιμώ
Στη κόλαση μαζί σου

Άφωνη η ζωή ρωτάει
Τόση ομορφιά από που
Βρέχει ο ουρανός ρουμπίνια
Κι απαντάει

Μόνο η αγάπη ξέρει
Τώρα έμαθα κι εγώ
Πόσο ανάγκη έχω
Από την αγκαλιά σου

Τον ίδιο το Θεό
Να είχα απέναντι μου
Σου λέω προτιμώ
Στη κόλαση μαζί σου

Τιποτ` άλλο εκτός
Από εσένα στο φως
Τιποτ` άλλο που να
Με σκοτώνει γλυκά…