Ενα Εργο Τέχνης Συνελήφθη. Αμέθυστο.

Αξημέρωτα πέρισυ, λίγο μετά από αυτήν την εποχή των τρελλών καυσώνων, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, ετοιμαζόμουν να ξεσκεπάσω το πρώτο "επίσημο" blog μου (το... "ανεπίσημό" μου το εγκαινίασε φίλος "καρντιακός" σε ανύποπτο χρόνο). Το δούλευα λοιπόν καιρό αλλά ακόμη δεν είχε γίνει το κλικ σε μένα. Δυό κουβέντες όμως με τον Μαρκήσιο (a.k.a ihadafarminafrica), πέντε βότκες και πολύ λιωμένο παγωτό κι αυτό ήταν! Και μόλις είδα σε δευτερόλεπτα απ’τη στιγμή που βγήκα στον αέρα το πρώτο ποστ-αφιέρωμα σε μέναμέναμένα, σχεδόν στα... πριβέ (αν εξαιρέσουμε το ότι στη μπλογκόσφαιρα σε βλέπουν ανά πάσα στιγμή δεκάδες νοματαίοι), συγκινήθηκα πολύ. Αστεία πολύ. Και σοβαρά πολύ.

Ηξερα πως εδώ έχουμε χτυπήσει φλέβα.

Οχι που άνοιξα μπλογκ εγώ.

Αλλά που είχε προλάβει ν’ανοίξει ο ihafia.

Και μετά από μια επεισοδιακή μπλογκοπορεία του με ανελέητα κείμενα και αναπάντεχα σχόλια, την οποία όλοι πρόσεξαν και οι πιο θαρραλέοι αναμετρήθηκαν μαζί της (χμ, οκ, και μια προσωπική μου συνεργασία που με έσπρωχνε να βγω όλο και πιο έξω από μένα, και μαζί να βουτήξω όλο και πιο μέσα, τους notorious «Bloggerines»), η Εκπληξη: The most promising Rediscovery!

«Δεν υπάρχει μαζοχισμός.

Μόνο Sweet S/S.

H S/M διαπλοκή είναι μια αμφοτερόπλευρη υποκρισία.

Ο πραγματικός εφιάλτης είναι η ισότητα.»

Κυρίες και Κύριοι, υποδεχτείτε τον Sadosadist!

«Αν είσαι έτοιμος για την ήττα σε κάθε στιγμή της ζωής σου δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Η ανισότητα στον πλανήτη προκύπτει λόγω της αδυναμίας μας να διαχειριστούμε το γεγονός της ήττας. Ο πραγματικός αναρχικός δεν φοβάται τίποτα κι απολαμβάνει τα πάντα. Ακόμα και την πτώση του. Στην ουσία του δηλαδή, δεν μπορεί να τον ελέγξει κανείς γιατί είναι δραπέτης. Ζει τον εφιάλτη ως deja vu.»

Ετσι, για αρχή...

Ενα Εργο Τέχνης είναι σε Εξέλιξη.

Το μέλλον μας κλείνει το μάτι πονηρά. Ποιός θα δαμάσει ποιόν? Ποιός θα κρατήσει ποιόν? Ποιός είναι τελικά ο Κυρίαρχος, αυτός που εξουσιάζει, ή αυτός που είναι ο κόσμος ο εξουσιασμένος, που χωρίς αυτόν δεν θα είχε λόγο ύπαρξης ή αντικείμενο κυριαρχίας ο Εξουσιαστής? Πόσο πονάς? Πονάει πιο πολύ αυτός που πατάει και τσαλακώνει ό,τι έχει ποντάρει ο άλλος, οπότε και να τα πάρει σαν μάρκες θα είναι με τις τσαλάκες, ή εκείνος που πατιέται? Πότε νικιέσαι? Οταν νικάς και αυτό ήταν όλο ο άλλος, τέρμα του, that's it και πάει το παιχνιδάκι σου, ή όταν ο άλλος αντέχει περισσότερο απ’όσο πόλεμο του κάνεις? Και πότε αγαπάς τελικά? Οταν δεις εσένα μέσα ΣΤΑ μάτια του άλλου και σας ερωτευτείς, ή όταν δεις εσένα μέσα ΑΠΟ τα μάτια του άλλου και κάνεις μέσα σου την ειρήνη σου?

Γι’αυτό σας λέω... Φύγαμε!!! ;)

ΥΓ- Μη συμπεράνετε τίποτα από δω. Ο,τι και να συμπεράνετε, κέντρο δεν. Οχι ακόμα τουλάχιστον...