Και Στό'πα, Μην Τραβάς Από 16, Καίγεσαι!

Ηθελα πάρα πολύ να ανοίξουμε το μπλογκ με μια σεντονιάδα όλων των νυχτερινών περπατημάτων ενός καυτού καλοκαιριού που μας λείπει ήδη. Με το πώς πεταρίζει ας πούμε στα μάτια μας το τι κάναμε μόλις χτες στην παραλία καταμεσήμερο... και μετά στο κλαμπ μέχρι πρωίας... Αλλά η ζωή είναι μεγάλη εκδιδόμενη, για να το πω κομψά.

Η πανωλεθρία από τις πυρκαγιές, που μας οδήγησε στο πένθος που μεγαλώνει κάθε ώρα, βαραίνουν κι εμένα όπως κι εσάς. Πάω στοίχημα ότι θα αισθάνεστε σα να χάσατε δικούς σας ανθρώπους.

Αυτό που σίγουρα χάθηκε μια για πάντα, κι αργήσαμε μάλιστα, είναι η μικρονοϊκή «αθωότητα» που έβρεχε κατακέφαλα. Αδιαφορία για τον κίνδυνο, πλήρης ανευθυνότητα, αποδιοργάνωση και βόλεμα σε όλα τα επίπεδα...

Φταίμε όλοι. Πολύ και επί πολύν καιρό.

Οσο λοιπόν είναι ζεστά ακόμη τα σώματα των άτυχων συνανθρώπων μας και ταυτόχρονα συνεχίζουν με αυτοθυσία και αυταπάρνηση να δουλεύουν πυροσβέστες, εθελοντές και απλοί πολίτες να σβήσουν τις εστίες, καινούρια ποστς θα ανεβαίνουν μόνο στο Aphrodite’s Comments.

Μπορεί σε φάση μεγάλων τραγωδιών το χιούμορ και το ένστικτο της διαιώνισης να μας κρατούν έστω και φευγαλέα ζωντανούς, για να μην τρελλαθούμε από τον πόνο, τη φρίκη, την οργή και την απόγνωση, αλλά αυτή δεν είναι για το μπλογκ μία από αυτές τις στιγμές.

Αναμένουμε σβήσιμο εστιών, χειρισμούς πολιτικών, αποζημιώσεις, συμπεράσματα και πρόγραμμα για να ζυγίσουμε τα πράγματα, να ψηφίσουμε και να προχωρήσουμε.

Είναι βαρύ το τίμημα, αλλά κάποτε θα χτυπούσαμε πάτο. Εύχομαι να σηκωθούμε γρήγορα.

(Θα μου πεις, έχεις κι ολόκληρη ασύμμετρη απειλή να φυσάει τη φουσκίτσα μας να μας την σπάσει, δεν είναι παίξε-γέλασε...)