Friday Melting into Saturday

Last Train to London...

OK, OK, got the message. Loud & clear... Η σιωπή, όταν δεν είναι ήρεμη αλλά θυμωμένη, τσιρίζει. Ουρλιάζει, είναι εκκωφαντική, με τρελλαίνει. Και η δική σου μάλιστα, που έχεις και τον τρόπο να την κάνεις να μαστιγώνει, τρυπάει ό,τι πίστευα. Πας μέσα, εκεί που μας έχω φυλαγμένους κι από κει αντλώ να σε αντέχω, κι αντί να βλέπεις τέρμα και να το σέβεσαι, κάνεις γεώτρηση. Τι άθλιο, αν δεν βγάλω αίμα δε σταματάς, ε? Δε μαζεύεις καλούμπα.

Εντάξει λοιπόν. Κερδίζεις την ελευθερία σου. Δεν παρακάλεσα και δεν θα παρακαλέσω. Δεν κρατιέται η αγάπη έτσι μάνα μου. Αμα κάτσει και βάλει το κεφάλι της στα γόνατά σου να την χαιδέψεις, έχει καλώς. Πότε όμως ήρθε όταν την παρακάλεσες?

Και δε θα σου κάνω τη χάρη να σε στέψω King of Pain, sorry. Παίρνω ό,τι έχω ακόμη να σου δώσω, και το πάω βόλτα. Απόσταση? Ναι, υπάρχει και κόσμος που δεν είσαι εσύ. Δεν τον θέλω, δεν τον χρειάζομαι, αλλά καλό είναι να βρεθώ λίγο ανάμεσά του.

Τελικά καμμιά φορά το μόνο που μπορεί να προσθέσει στη σχέση είναι το να θέσεις εαυτόν εκτός. Μηδενίζει τα αρνητικά πρόσημα. Τα πλήγματα. Θετικά δεν φέρνει, αλλά παύει να τρώει σάρκες.

Κι είναι κρίμα γαμώτο σου. Μέρα που φεύγει δεν ξαναγυρνάει.

Εμένα να δούμε, θα με γυρίσεις?