Pulling Myself Together...

Το "δια ταύτα" του εσύ κι εγώ μου

Οκ, εντάξει. Τό'πιασα. Δε θες τίποτα. Ούτε τη δουλειά σου, ούτε το διευθυντή σου, ούτε τα projects σου. Δε σε νιάζει πλέον ούτε να πετύχεις άλλο, ούτε να κάνεις άλλα σχέδια. Βαρέθηκες να σου ανοίγει τρύπα στο στομάχι να προλάβεις όλα τα deadlines, ποσώς σε απασχολεί η προοπτική σπιτιού, αυτοκίνητο σκασίλα σου όσο στο πληρώνει η εταιρία... Σιχάθηκες την κίνηση, το άγχος, το ξυπνητήρι, τα σάντουιτς στο γραφείο με την ψυχή στο στόμα και να σε παίρνει ο ύπνος στον καναπέ μόλις γυρνάς...

Να μην το παίρνω προσωπικά, αλλά δε μπορείς να κάνεις αλλιώς. Αμα θέλω να κάτσω, ευχαρίστως, άμα δεν σε αντέχω, τι να κάνουμε, δε γίνεται να ζοριστείς άλλο.

Ωραία. Πάνω που εγώ αισθανόμουν πιο κοντά σου. Που καταλάβαινα ότι χάνω το εγώ μου μέσα σε σένα. Και που όταν το κάνουμε, είναι σα να πηδιέμαι με αυτό το κομμάτι μου που δεν ήξερα καν ότι μου έλειπε...

Κάθε εσύ, ήμουν κι εγώ πριν. Τα βρήκα όμως. Μ'ακούς? Τα βρήκα! Για σένα και για μένα.

Γαμώτο. Μου άρεσε τόσο πολύ αυτό που γινόμουν όταν ήμουν μαζί σου....