Wrap Μy Words Around You
Wrap My Words Around You / Daniel Bedingfield
Wrap your world around me...
Εντάξει. Τόσον (πόσον?) καιρό -ξέρω, ξέρω, εσύ θα τον έχεις μετρήσει μέχρι τελευταίου δευτερόλεπτου- κάνω τον καμπόσο. Μάλλον προσπάθησα πολύ να σε πείσω πως καλύτερα χώρια. Οχι γιατί δεν είμαι έτοιμος. Από τη μια δε θα είμαι ποτέ μου έτοιμος, αλλά αν μου τη βαρέσει μπορώ να παντρευτώ το πρώτο 20χρονο κοριτσάκι με σφιχτό κώλο που θα μου γυαλίσει. Κι από την άλλη είμαι γεννημένος έτοιμος (τι άντρας θα ήμουν άλλωστε!), αλλά δεν αντέχω το να στουκάρω τοίχο.
Ποιόν τοίχο? Εσένα! Που όταν στη σβουράει, κατεβάζεις ρολλά. Καλά δεν είμασταν? Ποιό το πρόβλημα? Εγώ εδώ ήμουν από την πρώτη καλησπέρα, στο πάρτυ, θυμάσαι? Κόντεψα να καταπιώ το τσιγάρο μου. Ησουν τόσο καθαρή και ξάστερη, που αισθάνθηκα εντελώς βρωμύλος με το συννεφάκι νικοτίνης μου και τις πολύ βρώμικες σκέψεις μου. Μ’έκανες να μιλήσω. Ποιόν, εμένα, που βαριέμαι να μιλάω ακόμη και για ποδόσφαιρο. Κι αν δεν ήταν ο φόβος μου να μεθύσω, θα είχα κατεβάσει το μισό μπαρ, ν’ακούγομαι κάπως σοφιστικέ, απ’αυτούς που σ’εντυπωσίαζαν.
Ε, αυτό δεν άλλαξε. Ούτε όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε, ούτε όταν μ’έστηνες, ούτε όταν βρεθήκαμε στο κρεβάτι. Εκεί τουλάχιστον μπορούσα να κάνω χωρίς να χρειάζεται να μιλάω. Να σου δείξω και να με καταλάβεις. Να μη χρειάζεται να προσπαθώ να είμαι έξυπνος για να προλαβαίνω τις ατάκες σου. Να είμαι εγώ. Μαζί σου.
Βέβαια ακόμη κι εκεί, μ’έκανες να λέω και να λέω... Τι για μένα σου είπα, τι για την οικογένεια, τους φίλους, τη δουλειά μου... Είχες τον τρόπο να στα ξερνάω – όχι ότι δεν ήθελα. Και για μένα αυτό ήταν σα να υπογράφω συμβόλαιο, ότι οκ, you are the one. Επρεπε δηλαδή να τρέχω να σου παίρνω καρδούλες και αρκούδια σα δωδεκάχρονο? Η να σε γνωρίσω στη μάνα μου? Που αν ήταν στο χέρι της, θα στεκόταν φρουρός έξω απ’το δωμάτιο που πηδιόμασταν, να δει αν με φτιάχνεις... Αρρώστεια, τι να σε γνώριζα λοιπόν?
Και κάποια στιγμή σου γύρισε το μάτι. Εβλεπα ότι τρώγεσαι με τα ρούχα σου, ότι ξύπνησε μέσα σου δεν ξέρω κι εγώ τι, αλλά δεν είναι από αυτά που μπορώ να μυρίσω τα νύχια μου να το καταλάβω. Δεν ήταν το θέμα παιδί, ότι σου βάρεσε το βιολογικό ρολόι, μια και το είχαμε συζητήσει τόσες φορές. Δεν είχαμε χώρο στις ζωές μας ακόμη και θέλαμε να το γλεντήσουμε κι άλλο. Αλλά από εκεί μέχρι να σηκωθείς και να φύγεις, γιατί λέει δεν σε διεκδικώ... τι να πω!
Και εξήγα μου εσύ τώρα, τι άλλο έπρεπε να κάνω. Ο,τι είχα, εμένα, εκεί, στη σχέση. Και βουρλιζόσουν εσύ μετά, ότι πρέπει να ξεκουνηθώ. Και -πού να τα πω στον κολλητό, να φρίξει!- δώσ’του εσύ βόλτες. Κι εγώ με πίτσα-μπύρα-ζάπινγκ να σε περιμένω, με Τριανταφυλλόπουλο και Παπαχελά. Να μού’ρχεσαι ξαναμμένη ξημερώματα, στα τελεμάρκετινγκ, να μην μπορώ ούτε να σηκωθώ απ’τον καναπέ απ’την κούραση και το πιάσιμο. Και να μου κάνεις και πλακίτσες πως αν δεν πηδήξω κάνα τρίωρο, είμαι κότα, μούχλας και δε θυμάμαι τι άλλο.
Και μετά το τελεσίγραφο: αριβεντέρτσι, και άμα γουστάρω, να κάτσω να κάνω κινήσεις. Να σε κυνηγήσω, να σε παρακαλέσω, να κάνω τεμενάδες. Φαντάζομαι αν δεν ήσουν τόσο περήφανη, θα μου έλεγες και γόνατα, μονόπετρο, πρόταση, όλο το πακετάκι. Λες κι εγώ δεν τα είχα στο μυαλό μου έτσι ή αλλιώς. Απλώς στην ώρα τους.
Κοίτα μάτια μου, με κουράζουν αυτά. Δε μπορώ να παίζω κάθε μέρα τον Ρωμαίο. Οταν μπορώ και με παίρνει, τα κάνω τα μεγάλα μου (θυμάσαι τη βόλτα με το ελικόπτερο, ή τον καφέ μπαμ-μπαμ στη Βενετία?). Αυτός είμαι. Ενας κανονικός άντρας. Κάνω, δε μιλάω.
Μπαίνω σε όποια φαντασίωση θες. Κάποια στιγμή θα σου πω και μερικές δικές μου (κι ο θεός βοηθός!). Οκ, θα χρησιμοποιήσω λέξεις, μιας που εσύ τις έχεις περί πολλού. Μπας και καταλάβεις και γυρίσεις. Αλλά από κοντά. Στο χαρτί είμαι ακόμη χειρότερος. Και για τελευταία φορά.
Ελα λοιπόν. Εχω να στις πω, να στις τυλίξω γύρω-γύρω σου. Μπας και το βάλεις στο μυαλό σου, ότι δεν είμαι ο σιωπηλός τύπος από φιγούρα, αλλά από κοψιά. Αν μπορούσα, θα στις έγραφα κιόλας πάνω σου, να μείνουν εκεί, μόνιμα. Να τις διαβάζεις κάθε που σε πιάνει η τρέλλα σου, να σου περνάει. Ο,τι σου πω, το κάθε τι, δεν αλλάζει. Δεν κάνω παιχνιδάκια. Ο,τι γράψει, δεν ξεγράφει.
Ελα να τις δεις, να μείνεις. Και να δεις πως αυτό το ξεγύμνωμα το είχα κάνει από την αρχή.
Μείνε μαζί μου, που να σε πάρει!
Is it fair to write a song to a woman?
Is it fair play to try and win her heart?
Is it right to bring her sonnets in the morning time?
To express the first few longings when they start
To express the first few longings when they start
Is it right to let her feelings rise to catch you?
Is it OK when her heart begins to fall?
Would you blame me if I wrap my words around you girl?
Would I wrong you to say anything at all?
Would I wrong you to say anything at all?
But if I wrap my words around you / Wrap my words around you
If I wrap my words around you / Would you stay / Would you stay, would you?
Wrap my words around you / Wrap my words around you
If I wrap my words around you / Would you stay / Would it play with your heart?
Am I a hunter if I send poems to please you?
Am I a cad if I mean everything I say?
Should I even let you know this song's about you girl
Just because I want to see you smile today
And my words may bind you to me much too tightly
You may choke on them if we fall apart
It's not fair to write a song to a woman, no
Because a woman takes a song into her heart
Because a woman takes a song into her heart
So let me wrap my words around you / Wrap my words around you
Wrap my words around you / Till you stay, till you stay, let me
Wrap my words around you / Wrap my words around you
Darling, wrap my words around you / Till you stay / Would it play with your heart
