2. Μαζί σου.
"O Kαημός της Ενωσης..."
1. ΤΟ ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ:
Πριν να δω την παράσταση, είχα τοποθετηθεί δημόσια στο doncat.blogspot και μεταφέρω σε περίληψη:
«... με τον συγκεκριμένο άνθρωπο (Δημήτρη Παπαϊωάννου) δε μπορώ ποτέ να σχολιάσω μόνο παράσταση. Ποτέ του, όσο τον παρακολουθώ, δεν ήταν απλώς "μία ακόμη δουλειά"....Ολοι όσοι κάνουν θέατρο, χορό, τραγούδι κτλ, το άμεσο, το ζεστό, το «κρίνομαι κάθε μέρα από τον καθένα αλλά του δίνω και του παίρνω μαζί», βάζουν ψυχή όσο κι αν ο επαγγελματισμός τα κάνει όλα πιο μηχανικά.... Ε, ο ΔΠ έκανε και κάτι παραπάνω: έβγαλε την ψυχή του να καθήσει στο άκρο του κλαδιού, με από κάτω τίποτα. Βγάζοντας σαν δύναμη και μαζί τρωτό σημείο την σεξουαλικότητά του – όχι όμως σαν «ακόμη ένας gay», αλλά σαν artist που είναι ΚΑΙ αυτό.
Και αυτό είναι που σέβομαι, το «κάθε φορά τα παίζω όλα για όλα, κι αν δεν πάει, θα τα ξαναπαίξω». Ενα δώσιμο που δεν το βρίσκει εύκολα κανείς - και το είχε από τα πρώτα του κόμιξ στην Βαβέλ μέχρι τις παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε, τις σκηνοθεσίες του για άλλους και όλη την καλλιτεχνική διοργάνωση performances.
Είμαι σίγουρη ότι έχει ανέβει όσο λίγοι Ελληνες (φανταστείτε το high να σου λένε «Αναλαμβάνεις το 2004»!!!), ότι θα έχει πληρώσει με πολλά κομμάτια του ό,τι υποστήριξη του έδωσε το κύκλωμα, ότι θα έχει φάει τα μούτρα του τοσες φορές που θα έχει σκεφτεί να τα μπηστήξει όσο λίγοι από μας, αλλά κι ότι έχει λειτουργήσει σαν αυτός που sticks his neck out, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Δε νομίζω ότι θα μπορούσαν πολλοί, ακόμη και με το τρελλό μπατζετ που υπήρχε, να κάνουν αυτό που έκανε με τους Ολυμπιακούς (ταλέντα έχουμε, ταλέντα που όμως να μπορούν να διαλέξουν, να συνεργαστούν και να παραδώσουν αποτέλεσμα, λίγα). Και σίγουρα δεν είναι ηλίθιος, να μην καταλαβαίνει ότι τώρα ό,τι και να κάνει, θα το κρίνουν οι πάντες πολύ αυστηρότερα λόγω ακριβώς της επιτυχίας του.
Ανήκει πλέον στο "σύστημα" και δεν χαίρει της ασυλίας που χαίρουν όσοι ταλαντούχοι είναι ακόμη εκτός, και παλεύουν με νύχια και με δόντια να γραπώσουν το niche που τους αναλογεί. Ας πούμε όσο και όσα θέλουμε, ότι ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη στιγμή και ήξερε πού και πώς να προωθηθεί, ότι την έχει ψωνίσει, ότι ξεπουλήθηκε και τώρα εξαργυρώνει την παγκόσμια προβολή του με το γνωστό «η μανιέρα χτίζει καριέρα».
Ενα όμως δεν μπορούμε να του καταλογίσουμε. Οτι λέει ψέμματα.
Κι αυτό και μόνο εμένα με κάνει να του δίνω πίστωση για οποιοδήποτε πείραμα κάνει αυτή τη στιγμή. Εχει παίξει τον εαυτό του στο τραπέζι ξανά και ξανά, και το δικαίωμα να «ανήκει» το έχει κερδίσει με έργο, όχι σκέτες δημόσιες σχέσεις. Τάραξε νερά, έφερε κόσμο, ανέβασε καλιτέχνες, έδωσε όραμα. Το να μην λέει ψέμματα λοιπόν και να μου δείχνει την αλήθεια του, και το πώς την ψάχνει κι ακόμη δεν την έχει βρει ολόκληρη, με γονατίζει, οκ?
Είναι ταλεντάρα, έκανε την υπέρβαση, κάνει τη μετάβαση τώρα. Οποιος μπορεί, ακολουθεί. Οποιος όχι, ας παρακολουθεί απλώς, κι αυτό κέρδος είναι.
Κι άρχισα να ψάχνω τις συνεντεύξεις του, από τις οποίες βγήκε και το πρώτο μου post για την παράσταση. Ενδεικτικά, παραθέτω μερικά αποσπάσματα που μεταφέρουν τις απόψεις του όχι μόνο για το έργο και την τέχνη, αλλά και τη ζωή ολόκληρη. Αξίζει τον κόπο να τις διαβάσετε ολόκληρες, μιλάει για ό,τι θα θέλατε να μάθετε για το στίγμα του λίγο πριν και ακριβώς σε αυτό το σημείο στον χωροχρόνο:
10percent interview Μετά τους Ολυμπιακούς...
Το αίνιγμα της ομορφιάς σε σχέση με την αλήθεια... ένα αίνιγμα που κληροδοτείται σε όλους τους Ελληνες και διατρέχει τον πολιτισμό μας. Η συγκινησιακή ενεργοποίηση του θεατή απέναντι στην ελληνική δημιουργία της τέχνης είναι καθαρά ερωτική διαδικασία. Ολα τα στόματα είναι στόματα για φίλημα. Αυτή είναι η πόρτα που ανοίγει στο θεατή για να κολυμπήσει μέσα στο στο αίνιγμα της ζωής, που είναι πάντα το θέμα της τέχνης. Είναι πάντα μια δίοδος ερωτική. STOP.
H επιτυχία στομώνει τους ανθρώπους? Μη μπερδεύεις το σημαντικό με το μεγάλο. Αυτό που κάναμε ελπίζω να ήταν και μεγάλο και σημαντικό. Το επόμενο ελπίζω να είναι σημαντικό. Τόσο μεγάλο δε θα είναι. Σε αυτή τη δουλειά είχα την αποστολή να εκφράσω όλους τους συμπατριώτες μου απέναντι στον κόσμο. Στην επόμενη δουλειά μου θα έχω την αποστολή να εκφράσω και πάλι αυτό που καταλαβαίνω εγώ για τη ζωή. STOP.
Καταλάβαινα πάντα τη ζωή μέσα από τον έρωτα. Και καθοριστικά η ποιότητα και το είδος της σεξουαλικής μου ζωής οδηγούσε τη δημιουργικότητά μου... είναι γνωστό ότι οι ομοφυλόφιλοι μέσα στην κοινωνία εκφράζονται μέσα από την τέχνη για λογαριασμό όλων των ανθρώπων. Η τέχνη είναι ένας είδος τεκνοποιίας των ομοφυλόφιλων... Ναι, όπως και αν ήμουν ετεροφυλόφιλος, η ερωτική ζωή μου θα ήταν πάλι καύσιμο. Νομίζω ότι έχει καθορίσει το χρώμα, το ύφος, τον τόνο. Η ερωτική μου ζωή στην πόλη που ζω, τον καιρό που ζω, κινήθηκε σε πολλούς υπόγειους δρόμους προκειμένου να ανθίσει και αυτό με έκανε να δω τη ζωή από την ανάποδη, άρα να έχω μια πιο πλήρη αντίληψη της ζωής... Και γι' αυτό είμαι πολύ χαρούμενος και περήφανος. STOP.
Gay αισθητική? Δηλαδή η σεξουαλική επιλογή υπαγορεύει μια ματιά στα πράγματα; Η σεξουαλική επιλογή δεν υπαγορεύει τίποτα... Είναι ζήτημα κοινωνικό. Καθαρά κοινωνικός προσδιορισμός. Για τον ίδιο λόγο που υπάρχει μαύρη αισθητική, υπάρχει και γκέι αισθητική. Επιτελεί την ίδια κοινωνική λειτουργία. Καμία σχέση με τη σεξουαλικότητα. STOP. 
3. ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ:
Lifo Interview τ.38 Τι θέλει να πει ο ποιητής?
Ο κεντρικός ήρωας? Έκπληκτος και απορημένος (... απέναντι στο πραγματικά παράλογο παιχνίδι που είναι ο σύγχρονος κόσμος). Και, πριν απ’ όλα, ταξιδιώτης. Μέσα από τη δική του εμπειρία μπαίνει ο θεατής στο trip. Φθάνει με τις δυο αποσκευές του και παρακολουθεί τον κόσμο μέσα στον οποίο πρέπει να μεγαλώσει... Είναι ο ρόλος μου, είναι βαθύτατα προσωπική η τοποθέτησή μου σε αυτόν τον χαρακτήρα. STOP.
Γίνεται πόλεμος, και αυτό πρέπει να μας θυμίζει τη μεγάλη αποτυχία του πολιτισμού μας… παρακολουθούμε έναν καταιγισμό εικόνων σχετικών με το είδος εκπαίδευσης –ξύλο, στρατός, ποδόσφαιρο, γαμίσι– ενός καθαρά αρσενικού κόσμου... διαμορφωμένο από τον λευκό, straight, δεξιόχειρα άντρα. Οι υπόλοιποι έχουμε παίξει όλοι το ρόλο μας, βέβαια… (και, ως γνωστόν, εγώ είμαι αριστερόχειρας...) STOP.
Αν κοιτάξει προσεκτικά κανείς τα παιχνίδια των αγοριών, όλη τους η εκπαίδευση –είτε στο στρατό, είτε στα βρετανικά κολέγια, είτε στις φυλές της Αφρικής– είναι μια εκπαίδευση αντιπαράθεσης με την αδυναμία, την ευαισθησία, το κλάμα – όλο αυτό που μάθαμε να ονομάζουμε «θηλυκή πλευρά». Όσο περισσότερο αψηφάς τον κίνδυνο, αντέχεις στον πόνο και επιμένεις στη νίκη, τόσο περισσότερο ανδρώνεσαι. Για να βάλεις γκολ, πρέπει κάποιος να χάσει τη μπάλα. Νικητής και ηττημένος είναι ένα σύστημα «2». STOP.
Όλη η παράσταση είναι χτισμένη γύρω από το 1 και το 2. Ο άνθρωπός μας φθάνει με δυο βαλίτσες και βλέπει δυο ανθρώπους να γίνονται ένα. Του καρφώνεται στο μυαλό ότι ενδεχομένως κάποιος τού αντιστοιχεί. Το αίνιγμα του 2 διατρέχει την παράσταση αυτή ποικιλοτρόπως, συνδέοντάς την ταυτόχρονα με προηγούμενες δουλειές μου. Το 2 ας πούμε, το γιν και το γιαν, το πνεύμα και η ύλη, το όνειρο και η πραγματικότητα, το Εγώ και ο Άλλος, το Εγώ και το Άλλο μου Μισό, η σκληρότητά μου και η άλλη της πλευρά, η ευθραυστότητά μου. Ο άνθρωπός μας, με τον καημό τού 1 που θέλει να δοκιμάσει το 2 του, μέσα σ’ έναν κόσμο στον οποίο εκπαιδεύεται και μεγαλώνει. STOP.
Όπως όλοι μας, μπαίνοντας στον ενήλικο κόσμο μας, έτσι και η παράσταση σταδιακά απορρυθμίζεται. Ο άνθρωπός μας αναζητεί ουσιαστικά τον εαυτό του σ’ έναν κόσμο όπου κανείς δεν βρίσκεται να απαντήσει και τα κινητά όλο χτυπούν, ώσπου, σε μια στροφή στο τέλος της παράστασης, η αναζήτηση για το «2» παίρνει πνευματικό χαρακτήρα – και κάτι ανοίγει προς τον ουρανό... STOP.
Θέλω ό,τι διαδραματίζεται στη σκηνή να μοιάζει φυσικό. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η αίσθηση είναι το απόσταγμα του χορού… Θα ήμουν περήφανος αν κάποιος δεν μπορούσε να αναγνωρίσει ούτε μια χορευτική κίνηση από τις κωδικοποιημένες. Θα θεωρούσα ότι έκανα ένα πραγματικό βήμα προς τα εμπρός. Έτσι κι αλλιώς, από την αρχή σκηνοθετούσα την ανθρώπινη κίνηση. Έχω την αίσθηση ότι η παράσταση χορεύει μέσω των σωμάτων που συσχετίζονται. Δεν ξέρω. Προσπαθώ να κάνω αυτό που εγώ μπορώ. STOP.
Kathimerini interview H καλύτερη δουλειά σας;
Θα το ήθελα πάντως. Σίγουρα είναι η πιο στρέιτ, πιο καθαρή νομίζω. Αλλά και με την έννοια του μη γκέι… Tι είναι «2»? Ο καημός της ένωσης. Το ένα να γίνει δύο. Κι η συμφιλίωση με τις δυο μας φύσεις. Σκληρότητα - ευθραυστότητα, αρσενικό - θηλυκό, υλικό και πνευματικό μας μέρος κ.ο.κ. Αλλά κυρίως είναι ο μεγάλος καημός της ένωσης, του συσχετισμού μ' ένα συνάνθρωπο. STOP.
Καθόλου δεν αποκλείστηκε η γυναίκα στον υπαρξιακό προβληματισμό του έργου. Απλώς, μιλώντας για την περιπέτεια της ζωής -το βασικό θέμα του «2»- είχαμε εξ αρχής αποφασίσει να μιλήσουμε με τα λόγια του αρσενικού κόσμου. Να είναι δηλαδή ταυτόχρονα κι ένα παιχνίδι για τον κόσμο των ανδρών. STOP.
Καταπιέζονται τα αγόρια μεγαλώνοντας «να γίνουν άντρες». Υπάρχει στην εκπαίδευση ενός αγοριού μια «στιγμή ρήξης»... με την ανθρώπινη φύση του - τότε που το περιβάλλον του αρχίζει και του υπενθυμίζει συνέχεια πως ό,τι δεν αρμόζει στο αρσενικό είναι θηλυκό. Δηλαδή... «η ευαισθησία του», πρέπει να κοπεί, γιατί κατηγορείται ως θηλυκό. Στη γυναίκα δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο. Μπορεί να της κόβει το περιβάλλον κοινωνικές δυνατότητες, αλλά στη φύση της δεν επεμβαίνει. Ενώ τα αγόρια υφίστανται τρομερή καταπίεση. STOP.
Είναι πολύς κόσμος που αισθάνεται άσχημα επειδή δεν καταλαβαίνει κάτι, ενώ νιώθει ότι συγκινείται από αυτό. Εγκλωβίζει τη συγκίνησή του, γιατί θέλει οπωσδήποτε να την περάσει από το «καταλαβαίνω». Είναι κρίμα. Σ' αυτήν την παράσταση χάνει κανείς τουλάχιστον το μισό, φαντάζομαι, αν προσπαθεί να καταλάβει και δεν αφεθεί στη στιγμή που τα αισθήματά του γεννιούνται. STOP.
(Oι δύο κομπέρ) είναι αυτοί που λειτουργούν την παράσταση. Είναι κι ένα παιχνίδι με καμπαρέ και βαριετέ, δημιουργούν μια ελαφράδα, έχουν ένα καρτουνίστικο στοιχείο αλλά και μια κυνική διάσταση… (Talking heads) Μια καφκική περιήγηση μέσα στη γραφειοκρατία…. ο πανικός που νιώθω κάθε φορά που πρέπει να πάω σε δημόσια υπηρεσία… STOP.
(Ουρητήρια) Εκπαιδευτήριον σεξ. Ο άντρας όπως πάει να ουρήσει, έτσι πάει και να γ... το κορίτσι δεν πάει να πληρώσει για να έχει ή για να μάθει σεξ. Δεν πάει στο μπουρδέλο. Το αγόρι πάει. Εκπαιδεύεται από μικρός να διαχωρίζει το σεξ από τον έρωτα. Κι εκεί δημιουργείται ένα μεγάλο ρήγμα ανάμεσα στα δύο φύλα, εκεί οφείλεται πολύ το πρόβλημα επαφής που έχουν. Γιατί έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στο σεξ… STOP.
(H Ανατολή), μια είσοδος στα αποδυτήρια των ανδρών και κατά συνέπεια στον αισθησιασμό που μπορεί να φέρει το αρσενικό. Ενα παιχνίδι πάνω σ' όλο αυτό το φαν που βρίσκεις στα αποδυτήρια, μετά τη γυμναστική - ένα είδος χαμάμ, τεκέ, δεν ξέρεις τι… (Barbie) Η παράκρουση της ιδέας της γυναίκας. Η φαντασίωση. Το μυστήριο, το θάμβος, ο φόβος της γυναίκας που κουβαλάει μέσα του ο άντρας, η εξάρτηση. Σαν να ζωντανεύει μια φαντασίωση που είναι έλξη και τρόμος μαζί. STOP.
(Consumption /Today’s Garbage) Μπαίνει το «Αττικα» από δίπλα (γέλια)… Ζωντανεύει τραγελαφικά και η αρχαία κληρονομιά, με την Αφροδίτη της Μήλου και το σλόγκαν «live your myth» κι επέρχεται η «αποθέωση» με τον σκυλά που εισβάλλει ντυμένος λαμέ και τραγουδά «Θέλω να γ…», ώσπου στο τέλος όλα καταλήγουν στα σκουπίδια… Οπου καταλήγουν και οι άνθρωποι, σε μια συγκλονιστική σκηνή. Αγωνίζονται να ανέβουν το επικλινές της σκηνής, αλλά εν τέλει κατρακυλούν κάτω, ανθρώπινα μπάζα… Ο χρόνος. Η φθορά. Θα μας πάρει όλους. Αναπόφευκτα. STOP.
Πιο ανάλαφρη η σκηνή με την Τζούντι Γκάρλαντ που κατακλύζεται από τη μελωδία του… Love story...(που) λειτουργεί με τον πιο μπανάλ συναισθηματικό τρόπο. Σε άλλη σκηνή ακούγεται εμποδισμένη, όπως εμποδισμένο είναι και το love story, αφού δύο πρόσωπα προσπαθούν να φορέσουν το ίδιο ρούχο χωρίς να το καταφέρνουν. Σαν να λέμε γάμος. STOP.
(Stairway to Heaven) Με τον ένα μετέωρο στον ουρανό και τον άλλο στη γη να προσπαθεί να τον βρει, να φτάσει κάπου… Αλλά κι όταν φτάνει, η πόρτα του άλλου δεν ανοίγει. Του λέει όμως «Δεν θέλει δύναμη. Σπρώξε μαλακά». Αυτό είναι κάτι που απαντάει σε πολλές σκηνές του έργου. Οτι, παιδιά, στοπ, όχι δύναμη. Μαλακά. Μόνο έτσι μπορεί κάτι να βρεθεί, ν' ανοίξει μια πόρτα. Αλλιώς, απ' ό,τι φαίνεται, δεν γίνεται τίποτα με την πολλή δύναμη, με την πίεση. Μη τη χώνεις τη σχέση σου, μην τη χώνεις την καριέρα σου, μην το κυνηγάς το κέρδος μ' αυτόν τον τρόπο. Χαλάρωσε λίγο... Δεν ξέρω, δεν έχω απάντηση. Υποψιάζομαι μόνο ότι η δυτική επιθετικότητα είναι μια χρεοκοπημένη ιστορία. STOP.
To Vima interview Και ο κόσμος?
… δεν ξεχνώ ποτέ ότι τη στιγμή που "επικοινωνεί" κανείς τη δουλειά του πρέπει να παρατηρεί νηφάλιος τι γίνεται. Οταν το έργο πλέον γίνεται κτήμα του κοινού, αποκτά δική του δυναμική. Παρακολουθώ απ' έξω και αμέτοχος. ... Εμφανίζεται η αθηναϊκή κοινωνία συντηρητική. Αλλά μου ανοίγει τα μάτια αυτό, με ενδιαφέρει ανθρωπολογικά αλλά και ως πολίτη αυτής της πόλης. STOP.
Εμένα με ενδιαφέρει η επικοινωνία με τον οποιονδήποτε άνθρωπο, από τη στιγμή που εγώ είμαι καθαρός. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας είμαι τελείως ανήμπορος - και τον θεωρώ περιττό κόπο - να αναλογίζομαι το κοινό και τις προτιμήσεις του. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο γούστο μου και στην ανάγκη μου να είμαι ουσιαστικός… την ώρα που προσπαθώ να παραδώσω ένα έργο θέλω να είναι αυτό που θα μου άρεσε να δείξω. Από εκεί και πέρα η επικοινωνία είναι το πείραμα εν εξελίξει... STOP.
Η επικοινωνία μου αυτή τη στιγμή είναι ακόμη βρωμισμένη από τη δημοσιότητα και την επιτυχία της Τελετής Εναρξης. Ευχάριστη συγκυρία είναι αυτή για μένα, αλλά φαντάζομαι ότι τα πράγματα ξεκαθαρίζουν σιγά σιγά. STOP.
Δεν υπάρχει λόγος να πάρει κανείς στα σοβαρά αυτό που εμείς κάνουμε. Υπάρχει λόγος να πάρει κανείς στα σοβαρά αυτό που συμβαίνει μέσα του, παρακολουθώντας τα δικά μας παιχνίδια. Τα υπόλοιπα είναι μια αλληλουχία σκέψεων πάνω στον άνθρωπο και λίγο ειδικότερα πάνω στο αρσενικό, στο πλαίσιο της μεσογειακής πραγματικότητας. Αλλά δεν είναι δα και μια πλήρης μελέτη... Λείπει εξ ολοκλήρου η οικογένεια, η πατρότητα, η εξουσία της θρησκείας, η ανδρική πλευρά της επιστημονικής έρευνας. Λείπουν πολλά. Δεν σκέφθηκα ποτέ ότι πρέπει να κάνω πλήρη έρευνα, αλλά ένα πλήρες έργο. STOP.
Το θέμα μου βασικά δεν είναι το αρσενικό. Είναι η υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου και πώς βιώνεται μέσα στην πραγματικότητα που πρέπει να μεγαλώσεις και μέσα από τον καημό να ενωθείς. Αλλά μέσα σε όλη αυτή την κριτική, κανένας δεν μίλησε για τα πιστόλια ή τη βία, γιατί τα θεωρούμε δεδομένα. Η παράσταση αρχίζει με παιχνίδια-πιστόλια και καταλήγει με αναλώσιμους άνδρες, οι οποίοι κυλούν σαν ατελείωτα θύματα πολέμου. STOP.
… νομίζω ότι αυτό το παιδικό παιχνίδι που ονομάζεται "Μπάρμπι" στην πραγματικότητα μπορούσε να εκφράσει αυτή την παράκρουση που το αρσενικό μπορεί να έχει για το θηλυκό - την ώρα που το αρσενικό είναι ερεθισμένο. Η σκηνή έχει φελινικές καταγωγές, με τις υπερμεγέθεις γυναίκες. Επίσης ένα πράγμα που με απασχόλησε στη σκηνή με την Μπάρμπι είναι μια ερώτηση: Γιατί οι Ελληνίδες γίνονται ξανθές; Σε ποιο ερωτικό κάλεσμα ανταποκρίνεται αυτή η μανία των μελαχρινών να γίνουν ξανθές; Σε ποιο μάρκετ ερωτικής ανταλλακτικότητας ενδίδει η πραγματικότητα; STOP.
Και έβαλα μια στρατιά από άνδρες να περνούν κάτω από τα πόδια της. Είχα στο μυαλό μου τη σχηματοποίηση της γυναίκας, την πραγματικότητα της πορνείας, η οποία ανταποκρίνεται σχεδόν αυστηρά στον αρσενικό κόσμο και είναι ακόμη παρούσα, είναι ακόμη δίπλα μας. Και αυτό δεν μπορεί παρά κάτι να σημαίνει. Εγώ δεν ξέρω τι. Αλλά κάτι πρέπει να σημαίνει για την οικογενειακή πραγματικότητα, για τη σχέση των δύο φύλων και για αυτή τη μυστήρια και πολυδιάστατη τοποθέτηση του αρσενικού απέναντι στο σεξ. STOP.
Γυναίκα αντικείμενο? Αυτό ακριβώς. Και είναι αυτό ακριβώς που εμένα με ενοχλεί και με σοκάρει. Θεωρώ ότι η σκηνή της Μπάρμπι μπορεί να λειτουργήσει και με έναν σπαρακτικό τρόπο, αν επικοινωνήσει κανείς μαζί της. STOP.
Νομίζω ότι αυτή η παράσταση χορεύει. Χορός δεν ξέρω αν είναι... Το ζήτημα είναι να έρθεις να δεις αυτό που πραγματικά υποστηρίζω. Και μετά, αν θες, βρίσε με. Αρκεί να το υποστηρίζουμε όλοι αληθινά. Ετσι άλλωστε αξίζει τον κόπο και η ζωή. Δουλεύουμε τόσο πολύ που είναι καλό να επικεντρωνόμαστε στα βασικά. STOP.
Αλλαξαν πολλά και τίποτε. Με τη δημοσιότητα ξεβολεύεσαι. Από την άλλη πήρα διάχυτη αγάπη. Η οικονομική ανεξαρτησία είναι μια περίεργη απελευθέρωση. Ολα αυτά με βοηθούν να επιστρέψω λίγο περισσότερο στον εαυτό μου. Επί της ουσίας δεν αισθάνομαι να έχει αλλάξει κάτι. Εχω όμως καταλάβει τη ματαιότητα. Το παιχνίδι της δημοσιότητας είναι τόσο επιφανειακό, τόσο τονισμένο στην εποχή μας και τόσο άχρηστο για την ουσιαστική ζωή. STOP.
4. ΤΟ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ:
Πήγα τελικά και το είδα. Από το πρώτο λεπτό, με το impression των γκρι/ραφ χρωμάτων και την μουσική που χτύπησε κατ’ευθείαν βαθειές χορδές, μ’έπιασε εκείνο το καταλυτικό: Εδώ είμαστε. Ας κρατήσει όσο γίνεται. Εκλαιγα στη διάρκεια της παράστασης. Από συναίσθημα, από ένταση, από το πώς γίνεται να συμβαίνει αυτό κι εγώ ν’αναλώνομαι στα ηλίθια καθημερινά μου. Ποιά gay και ποιά str8, καμμία σχέση. Αν δεν το βλέπεις σαν άνθρωπος, αυτό το πίσω-πίσω, πριν την ταυτότητά μας, δεν αξίζεις να το δεις. Αν θα σου αρέσει ή θα σ'αφήσει παντελώς αδιάφορο, δεν έχει να κάνει. Να τ’αφήσεις να στα πει όμως. Να σε κατακλύσει.
Το έργο λοιπόν ή σου μιλάει ή όχι. Η το καταλαβαίνεις, ακόμη κι αν κάνεις projections δικά σου διάφορα, ή όχι. Η την βλέπεις την ποίηση, ή όχι. Είναι λίγο το να βλέπεις και να εκτιμάς το context, που είναι πολύ εύκολο αν είσαι στοιχειωδώς καλλιεργημένος κι έχεις δει και πέντε παραστάσεις, και να μην προχωράς στο content. Να κολλάς στο mainstream και να το πακετάρεις με ταμπελάκι.
Δεν έχω καμμία όρεξη, πιστέψτε με, να το μεταφέρω σε επίπεδο "Είμαι της χ σεξουαλικής προτίμησης οπότε να τι πιστεύω". Δε μου έλειψε το γυναικείο στοιχείο, δεν είχε σημασία. Οπως δε μου λείπει το γυναικείο στοιχείο στα ανθρωπάκια του Γαίτη. Και δεν εισέπραξα ούτε μία στιγμή το "ασέλγησαν" στη Μπάρμπυ. Δέος, φόβο, περιέργεια, πλησίασμα, πείραμα, απόριψη, όλα εκεί. Ασέλγεια όμως όχι.
Κι ούτε οι καλές στιγμές εξαντλήθηκαν στο χαμάμ ή στο χιούμορ. Κι ούτε κόλλημα στα ωραία σώματα και την τεχνική μόνον. Ηταν φάσεις που ήμουν τόσο μέσα στο έργο, που μου ήρθε να χώσω μπουνιά στον διπλανό μου, τον ληγμένο μες το πατσουλί πατσαβουρο-πατσούρη με την παρέα του, που φώναζαν «Αχ τι καλά, θα δούμε κωλαράκια, να ψωνίσουμε!». Και τραγούδησαν με ρυθμό χυμαδιού των μπουζουκιών το «Θέλω να γαμίσω, γιατί θα λαλήσω», αυτό που κατάλαβαν απ’όλο το έργο!
Επτά μήνες ζύμωση και τόσες εβδομάδες fine-tuning δε θα μπορούσαν να μείνουν μόνο στη βιτρίνα. Κι από κοντά είναι ακόμη καλύτεροι. Το εσωτερικό προβολάκι του δεμένου σχήματος. Ξέρουν τι έχουν κάνει όλοι τους. Και η παραγωγή αυτή άνετα στέκεται Αγγλία τουλάχιστον. Με όλη την ομάδα και την επικλινή σκηνή. Τώρα για Ελλαδίτσα...
Αν δεν έχετε όρεξη να δείτε ένα ανθρώπινο "Καημό της Ενωσης" με το αγαπημένο όχημα του ΔΠ, μην πάτε, ειλικρινά. Θα πετάξετε τα λεφτά σας και θα μείνετε με την απορία. Αν θέλετε όμως να δείτε σχέσεις, αναζητήσεις, αδιέξοδα, φλόγα, εκμηδένιση, απόγνωση, φτιασίδι, παραμύθιασμα και όχι μόνον, τρέξτε. Αργήσατε ήδη.
(75.000 προπωλημένα and counting. Και νομίσατε πως είναι τυχαίο?!)
Κι όπως το εξέφρασε ο Δ.Π. στην Lifo: «Το αρσενικό είναι ταξιδιώτης. Είναι δρομέας. Προς τα πού τρέχει και γιατί, δεν γνωρίζουμε. Όλος ο αγώνας είναι αστείος, αν αναλογιστούμε το αναπόφευκτο της φθοράς και της πτώσης.»
Nα στο συμπληρώσω (με όλο το θάρρος):«Το θηλυκό είναι Γη. Είναι έδαφος. Από ποιόν θα γονιμοποιηθεί και τι θα καρποφορήσει, δεν το γνωρίζουμε. Ολος ο αγώνας είναι πολύ σοβαρός, αν αναλογιστούμε το μοιραίο της συνέχισης και της ανόδου.
Ακόμη ζω στον απόηχο της παράστασης και τη μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα. Δεν θέλω να το χαλάσω με λέξεις, και μου φαίνεται περίεργο που έκατσα και τα έβαλα όλα αυτά στο blog... Κάπως όμως έπρεπε να σας μεταδώσω το πόσο δυνατό ήταν. Αν μη τι άλλο, αξίζει να πάρετε το cd με την μουσική της παράστασης. Οπως είπε ο ίδιος ο Κ.Β.: «Η μουσική έρχεται κατευθείαν από το συναίσθημα των χορευτών και σ’ αυτούς καταλήγει για να το μεταφέρουν στους θεατές». Για να συμπληρώσει ο Δ.Π, ότι: «Οι μουσικές του Κωνσταντίνου λειτούργησαν σαν πηγή έμπνευσης και για μας, δεν συνέβη μόνο το αντίστροφο».
Μόλις ακούσω τις πρώτες νότες, τα μάτια μου γεμίζουν γκρι/ραφ και ξαναμπαίνω στον κόσμο του "2". Νά'στε καλά όλοι σας!
Oι φωτογραφίες από τις συνεντεύξεις, το cd και το πρόγραμμα της παράστασης. Τα ονόματα των συντελεστών από το πρόγραμμα.
