Το Παχνίδι Των 5, Νούμερο ΠENTEEEEE!!!

Χωρίς Εσένα / Δημήτρης Κοργιαλάς

Επιτέλους, ταρατατζούμ!

Ιδού το κατακλειδικό μισό από τα 2μισυ που αναλογούν σε αυτό το μπλογκ, δλδ κάτι φαιδρές σκέψεις που ε, δεν είναι και ολόκληρο «πράγμα» τώρα... Απλώς σκεφτόμουν να σας τις πω...

1. Θα ήθελα πολύ στην κηδεία μου, όπου φυσικά θα γινόταν όσο ακόμη ήμουν σε καλή ηλικία, να μαζευόντουσαν λέει οι πρώην μου (είπαμε, όλοι σε καλές ηλικίες, μην γυρίσουμε και το Coocooning σε επετειακή έκδοση Jurassic Park!) και να μιλούσαν για μένα – μες το δάκρυ φυσικά. Και να τους άκουγα, και να... θρηνούσαν λέει ο καθένας την Αφροδίτη που ήξεραν, ώσπου να check their notes και να δουν ότι η Αφρο που ήξερε ο καθένας δεν είχε καμμία σχέση με αυτή των υπολοίπων... Δεν είπαμε... άβυσσος βρε παιδιά?

2. Δεν έχω καμμία όρεξη να ζήσω για πάντα. Ούτε για 200 χρόνια, ούτε καν για 100. Σιγά τα μούσμουλα. Αν θέλουν ας ζήσουν όλοι οι άλλοι, εγώ σίγουρα θα καταβαρεθώ. Ναι, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα να κάνω, αλλά άπαξ κι έχω κάνει το μερτικό μου ως ευθύνη κι έχω παραλάβει και πολλές καλές στιγμές (και τον αντίστοιχο πόνο για ισορροπία βέβαια, μην ξεχνιόμαστε), ε, το να εκλείψω εγώ από το κοσμοσύστημα δεν θα αλλάξει και τον άξονα της Γης... Σιγά μην τρέξει (συμπαντικό) κάστανο, ας είμεθα ολίγον ρεαλιστές...

Οπότε τώρα που ολοκληρώθηκαν τα 5, ξέρετε πολύ περισσότερα για μένα απ’όσα θα θέλατε ποτέ να μάθετε. Αλλη φορά να μη ρωτάτε!

Και το τραγούδι αφερωμένο στους αναπάντεχα εκπληκτικούς μπλογκόφιλους!!! Το έχω ξαναπεί, χωρίς εσάς δεν... :)))