Το Παχνίδι Των 5, Νούμερο ΤΕΣΣΕΡΑ

Bad Day / Daniel Powter

Mια γαμημένη κραυγή για βοήθεια.

Δε φτάνεις στα όμορφα νειάτα σου έτσι ξαφνικά εκεί. Μετράς πίσω σου χρόνια. Ολων αυτών των πραγμάτων που υποτίθεται πρέπει να ανέχεσαι. Και να μην τα βάζεις μέσα σου κιόλας, μια που είναι το θέατρο ελέγχου των άλλων πάνω σου κι όχι ο βαθμός αυτοεκτίμησής σου. Κι όμως...

Είναι πολύ προσωπικό, πολύ πονεμένο για να το περιγράψω. Θα μιλήσω όμως για κάτι που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι το να τραβήξεις μόνος σου την αυλαία δεν λύνει τίποτα. Κι όχι γιατί «οι καλύτερες μέρες είναι μπροστά σου», «έχεις πράγματα να κάνεις», «μια αποστολή που...» μπλα μπλα μπλα... Αντί να το δω μόνη μου, να ωριμάσω και να κρατηθώ, έτυχε να μην τα καταφέρω με την πρώτη και κλωθογύρναγα την δεύτερη, όταν συνέβη το wake-up call.

Περίπου ένα χρόνο μετά απ’το παραλίγο (οι δικοί μου δεν είχαν ιδέα φυσικά), μας ειδοποίησαν άρον-άρον να τρέξουμε και να διασχίσουμε τη μισή Ελλάδα να παραστούμε στην κηδεία του πιο αγαπημένου μου συγγενή. Η εκκλησία ευτυχώς δεν έκανε το ατόπημα «Ξέρετε οι αυτόχειρες δεν μπορούν να θαφτούν κανονικά», θα ισοπέδωναν το ναό και το κοιμητήριο ολόκληρο οι συγγενείς.

Κι εκεί, μέσα στο σοκ του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ ΠΟΝΟΥ και των ισόβιων ενοχών που δημιουργείς στην οικογένειά σου, κατάλαβα πόσο σοβαρό θέμα είναι κάτι που μπορεί να μας φαίνεται και ηρωϊκή έξοδος κάποια στιγμή. Είδα την οικογένεια που άφησε πίσω να σπαράζει, λύγισα. Μεμιάς κόλλησαν όλα τα διάφορα που άκουγα κατά καιρούς και συνειδητοποίησα τι σοβαρό πρόβλημα αντιμετώπιζε και δεν παλευόταν. Και τι αγώνα έκανε χρόνια, υπερβαίνοντας εαυτόν, για να εξασφαλίσει πρώτα την οικογένεια. Ενοιωσα ντροπή. Οχι, διόρθωση: Ξεφτίλα. Που τόλμησα να...

Ενοιωσα με τα υπαρξιακά μου τ’ανυπέρβλητα, σα νεραϊδοπαρμένη που μόλις κατέβηκε από τον αιθέριο πύργο της, και έξω ήταν όλα πεδίο μάχης. Τέτοιο ξύπνημα... Κλωτσιά στα μούτρα κι έφτυνα δόντια.

Γιατί αυτό που ήθελα ήταν η αγάπη και η αποδοχή, όχι να τους διαλύσω. Να με δεχτούν επιτέλους με όλα μου, τα στραβά και τα ίσια, κι όχι να τους εκδικηθώ ή να μου στερήσω τα όσα με περίμεναν. Πώς τόλμησα να το νομίζω και σεμνή, αξιοπρεπή, έντιμη έξοδο!!!

Τϊποτα άλλο. Απλώς μιλήστε. Σε όσα νέα παιδιά πιέζονται στον αγώνα τους να βρουν τον δρόμο τους, μιλήστε. Πιάστε τα από το χέρι, πάρτε τα αγκαλιά, ακούστε τα. Και μη βάλετε ποτέ μπροστά τα "Πρέπει να....", "Σιγά, πώς κάνεις έτσι για...", "Η κάνεις... ή έξω" .

Δείξτε τους τη συνέχεια, τη ροή. Οτι είμαστε όλοι μαζί σ'αυτό. Αφήστε τα να τη σεβαστούν τη ζωή τους κι όλα θα έρθουν μόνα τους.

Μιλήστε.

Μιλήστε τους.

Κι ακούστε τους.

Ετσι απλά.